Βόλτα στον Πύργο της Σαντορίνης
Στον Πύργο είχα πάει πολλές φορές, συνήθως βράδυ για φαγητό ή απόγευμα για καφέ, ε λοιπόν δεν είχα δει τίποτα. Αυτή την φορά αφού τελειώσα την διήμερη φωτογράφηση ο Νίκος, μου πρότεινε να μου δείξει τον Πύργο το χωριό που μεγάλωσε. Μόλις αρχίσαμε να ανηφορίζουμε η κούραση της ημέρας έφυγε μεμιάς. Ησυχία, ανοιξιάτικος ουρανός, απίστευτα καθαρός, πετύχαμε την μοναδική μέρα που φαινόταν ο Ψηλορείτης της Κρήτης!
Ο Νίκος προτείνει να περάσουμε απο το πατρικό του. Μας υποδέχτηκε η ‘Αννα, που μόλις έχει φτιάξει σαντορινιό σφουγγάτο με κολοκυθάκια πατάτες και δυόσμο, εξαιρετικό όπως και τα γεμιστά της με πολλά μυρωδικά. Τα απολαμβάνω στην μαγεία του σαντορινιού σπιτιού ενώ ο Νίκος θυμάται ότι όταν ήταν μικρός, το σφουγγάτο η ομελέτα δηλαδή ήταν το φαγητό που πέρναν οι μαμάδες στην θάλασσα, για το κλασικό πικ νικ μετά το μπάνιο. Τι ωραίες αναμνήσεις!
Κατηφορίζουμε προς την μεγάλη πλατεία “Εδώ ήταν το καφενείο της κυρά Μαρούσι” (Καραμολέγκου) μετά έγινε της Βούλας και τώρα που ανέλαβε ο γιός της έγινε ουζερί με σουβλάκια κτλ με το όνομα “Καντούνι” και συνεχίζουμε.
Το Πολιτιστικό Χωριό «Η Σαντορίνη που Έφυγε» το είχα δει την προηγούμενη φορά. Περνάω κι απο την βίλλα Fabrica με την εκπληκτική αρχιτεκτονική και θέα, στα «Voreina Gallery Suites» έχω μείνει παλαιότερα, το φιλόξενο συγκρότημα, με το εξαιρετικό σέρβις ακολουθεί την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και τις βιοκλιματικές αρχές.
Το επόμενο πρωί μόλις έχει ανατείλει ο ήλιος. Ο Πύργος, κλεισμένος στο περίφημο καστέλι του, ακόμα κοιμάται. Παρέα με τις φωτογ μηχανές μου, πέρνω τον χωματόδρομο για την Μεσσαριά, το κοντινό χωριό. Ολόγυρα απλώνεται ο ιστορικός αμπελώνας ηλικίας 3.000 ετών ο οποίος, καλλιεργείται όλους αυτούς τους αιώνες χωρίς διακοπή, δεν είναι τυχαίο ότι το αμπέλι και ο οίνος βρίσκονται, στον πυρήνα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της Σαντορίνης.
Περπατώ και φαντάζομαι τους παλιούς Σαντορινιούς να πηγαίνουν από το ένα χωριό στο άλλο για την “βεντέμα” τον τρύγο, τα «αγιομνήσια» τα θρησκευτικά πανηγύρια με τα δεκάδες δρώμενα, για τα προξενιά, για να πατήσουν σταφύλια να βγεί το περίφημο κρασί τους, να μαζέψουν τα ντοματάκια τους, τη φάβα, το κριθάρι τους. Η ζέστη ανεβαίνει, φωτογραφίζω το τοπίο με την θάλασσα και στο βάθος τον Ψηλορείτη που ασπρίζει απο τα χιόνια.
Απομεσήμερο μας βρίσκει στην μικρή αλλά ατμοσφαιρική αυλή του “Μεταξύ μας” δέκα λεπτά με τα πόδια απο τον Πύργο. Η “σαντορινιά” σαλάτα, το “φιλέτο βινσάντο” κι ένα ποτήρι ασύρτικο Αργυρού παρέα με τους σαντορινιούς φίλους, νομίζω είναι ο καλλίτερος επίλογος αυτού του πανέμορφου τριήμερου στον Πύργο.
