WKND στην Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου

Η καρδιά της Ρόδου χτυπάει στην περίφημη μεσαιωνική πόλη, μια από τις καλύτερα διατηρημένες πόλεις της Ευρώπης, απο το 1988  βρίσκεται στον κατάλογο της  UNESCO με τα κορυφαία μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Καλύτερη από ότι την άφησαν οι ιππότες πριν από τετρακόσια χρόνια και αφού μεσολάβησαν πολιορκίες, σεισμοί και βομβαρδισμοί, η πόλη αναγεννήθηκε χάρη στους Ιταλούς, που το 1912 ήρθαν για μόνιμη εγκατάσταση μέχρι….την Ενωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα το 1947. Δημιούργησαν δημόσια κτίρια, έκαναν αρχαιολογικές ανασκαφές, το πιο σημαντικό έργο τους ήταν η αποκατάσταση της μεσαιωνικής πόλης η οποία έγινε με υποδειγματικό τρόπο κι έτσι σήμερα απολαμβάνουμε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Καθισμένη στο ανανεωμένο Συσσίτιο, ένα καφέ – εστιατόριο -σε μεσαιωνικό κτίριο με μια απίθανη αυλή-  στο τέρμα της οδού Σωκράτους μπροστά στο μεγαλοπρεπές τζαμί του Σουλειμάν, με τα στρογγυλά σιντριβάνια για το νίψιμο των πιστών στην αυλή, την περίφημη τούρκικη βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία και την υπέροχη αυλή, νιώθω σαν να βρίσκομαι σε κάποιο κομψό δρόμο της Κωνσταντινούπολης. Ξεφυλλίζω ένα τουριστικό οδηγό και στην φαντασία αναβιώνει η πολυτάραχη ιστορία της Ρόδου. Είναι εντυπωσιακό το πόσοι πολιτισμοί συναντήθηκαν σε αυτή την πόλη. Βυζαντινοί, Ενετοί, Τούρκοι, Σαρακηνοί, Εβραίοι, Ιταλοί, Έλληνες. Εκείνοι όμως που σφράγισαν με την παρουσία τους το νησί και συνέβαλαν στην ακμή της, ήταν το περίφημο Τάγμα των Ιπποτών γνωστοί και ως Ιωαννίτες – μια πολυεθνική δύναμη με μέλη από όλα τα κράτη της δυτικής Ευρώπης και επικεφαλή τον Μεγάλο Μάγιστρο το παλάτι του οποίου δεσπόζει στην κορυφή της οδού των Ιπποτών.

Περπατώντας στην οδό Ιπποτών με τις επιβλητικές αψίδες, τα οικόσημα, τους σταυρούς στα τοξωτά παράθυρα, στη φαντασία ζωντανεύουν οι Ιππότες με τις αστραφτερές πανοπλίες τους, νομίζω ότι ακούω τον ήχο από τις οπλές των αλόγων τους να αντηχούν στο βοτσαλωτό οδόστρωμα. Διαβαίνω την κεντρική πύλη του παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου που την διαδέχεται μια μεγάλη εσωτερική αυλή με αψίδες αρχαία ελληνικά και ρωμαικά αγάλματα. Ένας λαβύρινθος από στοές και αίθουσες με λότζες, αποτελεί το κτίριο με τη βαρύτιμη επίπλωση 17ου και 18 αιώνα τους εκπληκτικούς πολυέλαιους μουράνο, τα έργα τέχνης, κυρίως τα μοναδικά αρχαικά και βυζαντινά ψηφιδωτά τα οποία κοσμούν τις αίθουσες. Εξω το τουριστικό κέντρο της πόλης, ζωντανό, κεφάτο και απρόβλεπτο έχει τη δική του γοητεία, η παλιά πόλη είναι ο παράδεισος του τουρίστα καταναλωτή. Για να ξεφύγω από το συνωστισμό και τα αναψοκοκκινισμένα πλήθη καταφεύγω στο γραφικό τούρκικο καφενείο με μυρωδιά ναργιλέ και συντροφιά το ρυθμικό κροτάλισμα από τα κομπολόγια των γερόντων. Τα απόμερα σκιερά καλντερίμια της Τούρκικης γειτονιάς, αποπνέουν μια μαγεία που με συνεπαίρνει.

Στη δυτική πλευρά κοντά  στην πύλη του Αγίου Αθανασίου, στην οδό Ιπποδάμου για την ακρίβεια, φωτογραφίζω το ολοκαίνουργιο Αllegory boutique hotel. Η οδός Ιπποδάμου είναι απο μόνη της αξιοθέατο αφού ολόκληρο το πολεοδομικό σχέδιο της αρχαίας πόλης της Ρόδου βασίστηκε στις πολεοδομικές και φιλοσοφικές ιδέες του διάσημου αρχαίου Έλληνα πολεοδόμου Ιππόδαμου.  Τα οικοδομικά τετράγωνα (insulae) είχαν όλα το ίδιο μέγεθος και περιτριγυριζόταν από δρόμους πλάτους 5-6 μέτρων. Η “Αλληγορία” που είναι μέλος των ιστορικών ξενοδοχείων Ελλάδος, Υάδες αλλά και των ιστορικών ξενοδοχείων της Ευρώπης  έχει σχεδιαστεί απο τον αρχιτέκτονα Σάββα Καμπουρόπουλο ενώ τα Interiors είναι της Σουμέλας Καραχάλιου, ένα τέλειο μερος γι αυτούς που θέλουν να νιώσουν την ρομαντική ατμόσφαιρα της πόλης.  Η Αναστασία Χιωτάκη η ιδιοκτήτρια, πρόσχαρη και χαμογελαστή, με ξεναγεί στα έξι δωμάτια, καθένα με τη δική του ξεχωριστή γοητεία, όλα με γήινα χρώματα και πολυτελή υλικά, είναι εντυπωσιακό το πόσο μεγάλα είναι τα δωμάτια και πόσο φωτεινά για παλιά πόλη, ένα μάλιστα διαθέτει και θολοσκέπαστο χαμάμ. Η μεγάλη αυλή είναι ένας υποβλητικός χώρος, εδώ σερβίρεται το λουκούλειο πρωινό με κάθε λογής καλούδια όπως καρπάθικες χορτόπιτες, ομελέτες, τοπικά τυριά, μέλι, φρέσκα φρούτα και γλυκό ημέρας.

Τη νύχτα τα σοκάκια γύρω από την πλατεία Ιπποδάμους είναι γεμάτα κόσμο, στο άνοιγμα κάποιας πόρτας η μουσική ξεχύνεται δυνατή, οι παρέες τριγυρνούν κεφάτες από μπαράκι σε μπαράκι. Η Ρόδος δεν εξανλτείται ποτέ, γι αυτό παραμένει ένας απο τους αγαπημένους μου προρισμούς.